دلم تابستان می خواهد

این روزها بدجوری جای خالی یک دوست را حس می کنم... دلم می خواهد که یکی باشد که بتوانم بهش بگویم چقدر بدبخت و خالی ام و چقدر می ترسم... چقدر می ترسم که دیر بشود و من هنوز همینی باشم که هستم...

دبیرستانی که بودم یک دفنر سبز رنگ جیبی پاپکو داشتم... کاغذهای داخلش را اما زرد خریده بودم و با ست اصلی اش که سبز بود عوض کرده بودم... تمرین داستان نوشتن می کردم...(تا این لحظه هنوز تن به کتاب های آموزشی و کلاس هایش نداده ام چندان) برای خلق شخصیت ها سی تا سوال طرح کرده بودم که می توانست توصیفشان کند... برای اسعد (شخصیت داستانی که با جوان با هم رویش کار می کردیم و نیمه کاره ماند) به کارش گرفتم اما بعد از آن، آن دفتر شد توصیف من... چند سال متوالی آن سی سوال را از خودم می پرسیدم و متوجه تغییراتی می شدم که کرده ام... دفتر گم شد... مجموعه ای از بهترین چیزهایی که نوشته بودم گم شد... و من دیگر خودم را ارزیابی دقیقی نکردم و درگیر جزییات شدم...

یک جای آن نوشته بودم: "می ترسم چند سال دیگر به کوهی از استعدادهایی تبدیل بشوم که به فعلیت نرسیدند..."

دلم یک تابستان می خواهد... تابستانی که توی آن جبران همه ی این چهار پنج سالی که مرده بودم را بتوانم بکنم... تابستانی که نه جیم دارد، نه نبض، نه بسیج و نه کتابخانه دانشجویی و ترس از گناه و نگاه... یک تابستان تنهایی 

باید دوباره خودم را بنویسم