مدتی ست به این نتیجه رسیده ام که آدم ها برای رشد کردن باید انگاره های مثبتی درباره خودشان داشته باشند.
پایان نامه مادرم را که با هم می نوشتیم، کمی هم روان شناسی یاد گرفتم. یک اصطلاحی دارند به نام خودپنداره که چیزی ست که آدم ها فکر می کنند هستند. "من فکر می کنم باهوش هستم"، "فکر می کنم تنبل هستم" و ... المانهای مختلف خودپنداره هستند.
تحقیقات زیادی در رابطه با نسبت خودپنداره و سایر شاخصه ها صورت گرفته و آن قدری که من فهمیده ام خودپنداره مثبت باعث می شود که فرد در مجموع سالم تر و موفق تر باشد.(یعنی اقلا نتایج تحقیقاتی که من به مادرم گیر می دادم تا برویم اصلش را پیدا کنیم این شکلی بود)
چند روزی ست که هی دلم می خواهد به خودم چیزهای مثبتی نسبت بدهم و این فرایند خسته کننده نقادی خودم را موقتا متوقف کنم. در واقع این حجم از انتقاد از خود دارد آرام آرام این باور را بهم می خوراند که به درد لای جرز دیوار هم نمی خورم!
فعلا که چندان موفق نبوده ام و هر طرفی که می روم باز حس می کنم که وضعیت بدی دارم...
التماس دعا دارم
