آدم بعضی وقتها می شکند...
هیچ وقت از این آدم های لوسی که می نشینند یک گوشه و غرغر می کنند و ادعای خستگی، تنهایی یا کمبود می کنند نبوده ام.
اینکه الآن این شکلی شده ام دلیل دارد...
به نظرم یکی از مهم ترین مهارت هایی که هر آدمی باید داشته باشد این است که وضعیت خودش را بداند. بداند که با خودش چند چند است و چه چیزی کم دارد و کجای کارش می لنگد. خوشبختانه این مهارتی ست که تا حد خوبی از آن بهره مندم و به ندرت(شاید کلا یکی دو بار) شرایطی پیش آمده که کسی چیزی درباره ام بهم گفته که خودم بهش واقف نبوده باشم. اقلا نقاط ضعفم را خیلی خوب می شناسم.
مهارت مهم دیگری که اگر نباشد قبلی هم به درد لای جرز دیوار می خورد آن است که با توجه به وضعیتت روی داشته هایت بسازی و جلو بروی.
حالا آدمی مثل من را فرض کن که به خودش مراجعه می کند و هر جایی که سرک می کشد دستش به جایی بند نیست. هیچ پایه ی محکمی که روی آن بخواهد بایستد را پیدا نمی کند. اگر در شرایطی مثل آن دفعه که چند سال پیش به این نقطه رسیده بودم به اینجا می رسیدم هیچ مشکلی نبود. یک مدت خودم را کنار می کشیدم و دستی به سر و روی خودم می کشیدم و آرام آرام خودم را بالا می کشیدم. الآن اما شرایط فرق کرده. نمی شود که بکشی کنار! نمی شود که آرام آرام خودت را بالا بکشی چون با سرعتی باور نکردنی بقیه جلو می روند و هر چند دقیقه ای که بایستی بیشتر عقب می مانی.
این هراس از فرصت نداشتن دارد می خوردم و تغییرم می دهد. برای اولین بار در عمرم از دوری و عدم دوستی طلب کار شده ام. دیوانه وار توی فضای مجازی ول می گردم و مثل زامبی ها از کتابی به کتاب دیگر می پرم. این ها یعنی سرگردان و گیج شده ام. یعنی نمی دانم الآن باید دستم را به کجا بگیرم...
بدتر از همه یعنی اینکه می دانم باید قدم بردارم اما نمی توانم و ین خیلی وبران کننده ست.
اینجور جاها آدم می شکند...
