آدمی که برای خودش نقش فعالی در نظر نگیرد و منفعلانه آماده واکنش به محیط باشد مرده است.
مثل توپی می ماند که گوشه انباری افتاده و شاید هیچ وقت رنگ دروازه ای را به خودش نبیند.
باید رفت و وسط میدان ایستاد.
باید درد کشید...
خسته شد...
آزار دید...
خراب شد...
این ها لازمه بودن اند.
اگر منتظر بازی های تمیز و بی خطر کنار زمین بنشینی
هی ان قلت بیاوری که چرا فلان جور بازی نمی کنند و درستش بهمان جور است و کذا،
هنوز هم بیرون زمینی و بازی نکرده ای.
