خروج از تعلیق

با این همه تردید و تعلیق نمی شود کاری نکرد... تعلیق اگر موقتی نباشد معنایش بی معنایی و رکود است... و من بخش مهمی از تعاملم با دین را به حالت تعلیق در آورده ام!

کمی که بگذرد به چهارمین سالگرد این تعلیق می رسیم... به آن روزی که از مسیری که برای خودم ترسیم کرده بودم خارج شدم و عقب نشستم... مسیری که بنا بود اقلا از تردیدهایم بکاهد و یا مرا به پاسخگویی به آنها نزدیک کند... به هر حال آن راه را نرفتم و اکنون اینجا ایستاده ام...

اگر بخواهم از این حالت تعلیق خارج شوم باید با دین "مواجه" بشوم... من سخت راضی می شوم و به اصحاب دین هم چندان خوش بین نیستم... برای همین به این مواجهه احتیاج دارم...

با "م" که در حال حاضر یک جورهایی طلبه است(نجف و قم و تهران درس خوانده اما الان سرباز است) مشورت کردم... می گوید مهم ترین مرحله یادگیری علوم دینی "سلوک" است... منتظر اینکه این را بگوید بودم... دفعه اولش نیست که این حرف را می زند... اما مثل هر بار، این حرفی ست که به من گران می آید... من از منظر پرسش با دین مواجه شده ام و او از من می خواهد که عابدانه پا به راه راز آلودی بگذارم که از آن پرسش می کنم و درباره اش تردید دارم... حرفش این است که این طوری پاسخ را از درون می یابی و نه در بیرون... پذیرفتنش آسان نیست...

اما مدتی ست که دارم راحت تر با این قضیه کنار می آیم... اسلام یعنی تسلیم... یعنی دست هایت را در برابر عظمت خدا و دینش بالا ببری و اعتراف کنی کوچک تر از آنی... متحیرانه در برابرش تعظیم کنی و بگویی من به عظمت تو اعتراف می کنم... و بعد وقتی حس کردی کم آورده ای راه را آن طور که نشانت می دهند طی کنی... شاید بعد از آن است که ایمان سر و کله اش پیدا می شود و عقل شروع به پرسش گری می کند تا او را به منزل برساند...

دارم آرام آرام به این نتیجه می رسم که راه "ورود" به دین عقل نیست...